DZIECIĘCE KLIMATY: wyznanie

Jestem ostatnio najszczęśliwszą i naj nieszczęśliwsza na świecie zarazem...matka, żona, kochanka, gospodyni...Tyle ról społecznych nawarstwiających się, zazębiających, a jednak nawzajem zwalczających...Czegoś mi brak... nie wiem czego... na pewno czasu, może czułego dotyku, młodzieńczej namiętności...nie wiem... ale ten brak, zamienia się w pustkę zasysającą mnie od środka...Chciałabym wyjść z siebie, stanąć z boku, spojrzeć z dystansu, dać po mordzie frustracji, upić się realnością do nieprzytomności i wyrzygać wszystkie smutki...płakać w poduszkę tak długo, aż zabraknie łez, poodklejać wszystkie uśmiechy jak z reklamy pasty do zębów... głośno wykrzyczeć jest mi ciężko i nie czuć wyrzutów sumienia...pokazać język tym którzy idealizują macierzyństwo, robią z matek roboty a wszystko w duchu rodzicielstwa bliskości...nie sprzątać nawet po łebkach bo trzeba, wyśmiać staruszkę, która z przekąsem pyta gdzie pani dziecko ma czapkę, z szyderczym uśmiechem pokazać środkowy palec tym, którzy mówią, że nic nie robię, zmarnowałam szansę kariery i siedzę w domu z dziećmi... Ja jestem szczęśliwa...tylko czasem wątpię bo nie jestem sexy mamą bizneswomen, bo dona trwa tylko 24godziny, bo mój mąż nie jest idealny, a dzieciaki potrafią dać w kość. Ale to jest piękne bo jest prawdziwe!