wyznanie
Czas przyznać się przed samą sobą...jestem straszliwie zmęczona, przemęczona...i odczuwam jakiś przytłaczający kryzys bycia mamą...dobrą mamą...narzuciłam sobie jakieś standardy i mam wyrzuty sumienia, ze ich nie spełniam...funkcjonuję jak zombie...pranie, sprzątanie, gotowanie, dzierganie, dzieci, om, mąż...niekończąca się litania...chleb powszedni kury domowej, statystycznej kobiety...ale zatracam satysfakcję i to mnie martwi...ja wiem że świat się nie zawali bo podłoga nie umyta od tygodnia...ale źle mi z tym...
Etykiety:
blogosfera
,
codziennosc
Bardzo szczere wyznanie. Jestem w 35 tyg i pomijając aktualnie niepokoje, martwię się czy dam sobie radę właśnie jako ta kurka domowa z opieką nad dzieckiem, zwierzakami, ze sprzątaniem, gotowaniem, praniem... I boję się bardzo, że właśnie nie spełnię tych swoich założeń, swoich oczekiwań. Dlatego dziękuję Ci i przesyłam dużo pozytywnych myśli :) Dobrze wiedzieć, że nie będę jedyna :)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam cieplutko!