co dalej?
Rozstrzygają się losy bloga w mojej głowie i sercu... bo gdzieś w trakcie życiowych zawirowań zgubiłam sens i motywację... Przestałam widzieć sens... czasu mi brak i weny... Z dziećmi się prawie nie widuję bo w ciągłym biegu... bo praca, przedszkole...a wieczorem klasycznie opadam z sił i nawet nie wiem kiedy i jak odpływam w objęcie Morfeusza... Bo choć moja wizja macierzyństwa nigdy nie była słodko pierdząca lukrowana z kolorową posypką... to jednak nie byłam przygotowana na realia samotnego macierzyństwa... na absurdy dnia codziennego, gdy czuję się bezsilna i nawet zrobienie zakupów urasta do rangi misji specjalnej wymagającej opracowania taktyki... Uczę się małymi kroczkami, cieknącymi po policzku łzami i bicepsem rosnącym od dźwigania...
Blog to cząstka mnie... a jednak widzę jak umiera śmiercią naturalną... i buntuję się przeciw temu... a jednak na razie nie znalazłam rozwiązania... Tyle pracy... tyle miłych rzeczy z bloga płynących... A jednak
Przepracowuję realia, oswajam nową codzienność... w czerwonej sukience staję oko w oko z bykiem, którego nie potrafię chwycić za rogi... więc po prostu liczę na to, że mnie nie stratuje...
0 komentarze :