DZIECIĘCE KLIMATY: Mirosław Huszcz Skąd się biorą dzieci?

Maciek ma pięć lat i chodzi do przedszkola. Jest w grupie starszaków. Często bywa smutny, zamyślony. Czuje się samotny, bo w domu nie ma się z kim bawić.

Zazdrości innym dzieciom, mającym braciszka lub siostrzyczkę: Marek może bawić się z Alą, Ewa z Gosią, Karolinka z Jasiem. Nawet ten rudy Krzyś ma siostrzyczkę Kasię o marchewkowych włosach i wszystkim się chwali, że jest tak do niego podobna.

I wreszcie dzisiaj Maciek postanowił, że zapyta mamusię, dlaczego nie ma siostrzyczki albo braciszka.

   Nie od razu otrzymał odpowiedź...

   Pewnego dnia rodzice długo rozmawiali w kuchni, a później przyszli do niego do pokoju.

Mamusia wzięła Maćka na kolana, przytuliła do siebie i poważnie powiedziała:

   - Wiesz kochanie, będziemy mieli dzidziusia.

   Najpierw zdziwił się, potem ucałował mamę i tatę, i skacząc z radości głośna wołał:

   - Będziemy mieli dzidziusia! Będziemy mieli dzidziusia!

   Miał wielką ochotę pobiec od razu na dwór i wszystkim kolegom oznajmić wielką nowinę. Oni chyba nie wyobrażają sobie, jak to przyjemnie mieć brata, razem z nim biegać po podwórku, grać w piłkę, bawić się wspólnymi zabawkami. Albo siostrzyczka - taka mała, ze śmiesznymi warkoczami - będzie jej opiekunem, będzie mógł jej bronić. No i wreszcie nie będzie sam.

   Maciek wydał okrzyk wojenny Apaczów i aż zasapał się z radosnego podniecenia.

Nagle stanął i zamyślił się:

"Ale gdzie on będzie spał? Nie mamy przecież malutkiego łóżeczka i wózka?"

- Synku, na razie łóżeczko nie będzie potrzebne, na dzidziusia musimy przecież jeszcze długo poczekać.

   Chłopiec zmartwił się. Myślał, że zaraz będzie mógł się z nim bawić. 

   Od tego czasu często rozmawiali o dzidziusiu. Mama szykowała malutkie kaftaniki, obrębiała pieluszki. Pewnego dnia tatuś kupił małe, drewniane łóżeczko.

   - Łóżeczko postawimy w naszym pokoju, aby maleństwo nie przeszkadzało Maćkowi - powiedział tatuś.

   - Tak - odpowiedziała mamusia - do niemowlęcia trzeba będzie wstawać w nocy.

   - Mamusiu, a skąd weźmiesz dzidziusia? - spytał Maciek.

   - Urodzę go.

   - A co to znaczy urodzić?...

 W moim brzuszku, w specjalnym woreczku, podobnie jak w ciele każdej kobiety, są malutkie jajeczka, mniejsze niż główka szpilki. Aby jajeczko to mogła rozwinąć się w małego dzidziusia, musi się ono połączyć z nasionkiem, które nazywamy plemnikiem. Plemniki są bardzo małe, jeszcze mniejsze niż jajeczko.

  Jak ci już powiedziałam, jajeczko znajduje się w ciele mamusi, natomiast nasionko, czyli plemnik, powstaje w ciele tatusia. 

Tak więc do tego, aby powstał mały dzidziuś, potrzebna jest mamusia i tatuś. 

W brzuchu mamusi, w tym woreczku, rośnie i rozwija się mały dzidziuś. Trwa to dość długo, prawie dziewięć miesięcy. 

Dziecko jest najpierw bardzo maleńkie i rozwija się stopniowo. Powoli rosną mu nóżki, rączki, nos oczy i buzia. Wyobraź sobie, że teraz jest wielkości ziarenka groszku.

   - A wiesz, że taki mały dzidziuś ma już serce? Słyszał jego bicie lekarz, gdy mnie badał.

- A czy dzidziuś je? - spytał Maciek.

- Wszyscy musimy jeść, aby żyć. Zauważyłeś na pewno synku, że jem teraz więcej twarożku, warzyw i owoców; muszę bowiem jeść to, co potrzebne jest maleństwu. Odżywia się ono w moim brzuszku prze specjalną rurkę, którą nazywamy pępowiną.

- Mamusiu, a czy mnie, gdy byłem dzidziusiem i żyłem w twoim brzuszku, też karmiłaś przez pępowinę?

   - Tak, Maćku. Pępek, który masz na brzuszku, stanowi po niej ślad. Zresztą ma go nie tylko każdy człowiek, ale również psy, koty, morskie świnki, hipopotamy, tygrysy, a także i inne zwierzęta, których dzieci rozwijały się w ciele matki.

Upłynęło znowu trochę czasu. Pewnego dnia mamusia usiadła w fotelu i przywołała synka. Gdy podszedł, powiedziała:

   - Dotknij rączką mojego brzucha, czy czujesz?

   W brzuszku mamy jakby coś się poruszyło.

   - Czy wiesz co to jest? To nasze małe dziecko rusza się. Niedługo już się urodzi.

Któregoś dnia tatuś przyszedł odebrać Maćka z przedszkola.

- Rano odwiozłem mamę do szpitala, w którym urodzi dzidziusia - powiedział

W domu tatuś wziął go na kolana, przytulił do siebie i głaskał po głowie. Był bardzo zdenerwowany, nic nie mówił, tylko spoglądał na zegarek.

Nagle ciszę przerwał dzwonek telefonu. Tatuś słuchał przez chwilę, wreszcie zawołał wesoło:

   - Dziewczynka! Masz siostrzyczkę. Ponieważ jesteś już prawie mężczyzną, będziesz musiał się nią opiekować.

   - Oczywiście - odpowiedział Maciek dumnie i dodał - będzie miała na imię Ania... 

   Tatuś napisał do mamy list i taksówką pojechali do szpitala. Było to ogromne przeżycie. Szkoda tylko, że nie mogli zobaczyć mamusi i małej Ani.

   W ciągu Następnych dni sprzątali mieszkanie. Myli drzwi i okna. Tatuś wziął nawet kilka dni urlopu.

   Wreszcie nadszedł oczekiwany dzień. Bardzo przejęci, odświętnie ubrani, zabrali rzeczy dla dzidziusia i pojechali do szpitala. Maciek nie mógł się doczekać, kiedy zobaczy małą Anię. Po krótkim oczekiwaniu ujrzał nadchodzącą mamusię. Podbiegł do niej. Mamusia przytuliła go do siebie i przez łzy powiedziała:

   - Tak się cieszę, że już jestem z wami!

   Maciek zobaczył tatusia, który niósł zawiniątko, a w nim - Anię. Ucieszył się bardzo i krzyknął z radości. Na to mamusia powiedziała:

   - Nie budź jej, ona śpi.

   Maciek wspiął się na palce i z ciekawością zajrzał do zawiniątka. Mógł zobaczyć tylko malutką główkę.

   W domu Ania obudziła się i głośno zapłakała.

   - Ona na pewno jest głodna - powiedział tatuś.

   Mamusia wzięła ją na ręce i zaczęła karmić piersią.

   - Ale ona ma apetyt - zauważył Maciek.

   - Tak, karmię ją co trzy godziny.

   Podczas karmienia obserwował Anię. Miała maleńkie rączki, nosek i lekko przymrużone oczka.

   Mamusia patrzyła na Maćka z uwagą.

   - Zobaczysz ją za chwilę przy przewijaniu - powiedziała.

   Po karmieniu mama położyła Anię na stole i odwinęła z pieluszek.

   - Jakie ona ma maleńkie rączki i nóżki - zdziwił się Maciek.

 Chwilę popatrzył na nią uważnie.

   - Ale ona jest inna niż ja - powiedział zdziwiony. 

   - Maćku, chłopcy i dziewczynki, podobnie jak mężczyźni i kobiety, różnią się między sobą. Dziewczynki pod brzuszkiem mają otworek, który jest zakończeniem pochwy, natomiast u chłopców pod brzuszkiem jest prącie. Malutkie dzieci prącie nazywają kranikiem lub siusiakiem, bo robią nim siusiu.

   - A jak ja mam mówić?

   - Jesteś już prawie dorosły, wszystko więc chyba będziesz nazywał "po dorosłemu".

   - Czy ja też byłem w brzuszku u mamusi i wyszedłem na świat przez pochwę?

   - Naturalnie synku. Wszystkie dzieci najpierw znajdują się w brzuszku u swoich mam, a potem wychodzą przez pochwę, która bardzo się wtedy rozciąga; jest jakby z gumy, bo przecież musi przez nią przejść cały dzidziuś. Rodzenie dziecka nazywa się porodem.

- A czy wiesz, czym różni się dorosły mężczyzna od dorosłej kobiety? - spytała mamusia. - W kobiecych piersiach wytwarza się mleko, którym karmią małe dzieci, tak jak ja Anię.

W piersiach ojców mleko nigdy się nie pojawia.

   - Ale mamusia nie ma wąsów jak tatuś - zawołał Maciek.

   - Tak wąsy i broda rosną tylko dorosłym mężczyznom.

   -Ja też jak dorosnę, będę nosił brodę i wąsy, tak jak wujek Olek.

   - I wtedy, gdy będziesz już dorosłym mężczyzną, ożenisz się i będziecie mieć z żoną dzieci, tak jak ja z tatusiem. Stworzycie nową rodzinę.

   - A ty mamusiu będziesz wtedy babcią, a tatuś dziadkiem?

   - I wtedy na pewno zapuszczę brodę - wtrącił tatuś zza gazety - bo jak by wyglądał dziadek bez długiej brody.

Ilustracje: Wanda Orlińska