Vi mnie testuje, sprawdza na ile może sobie pozwolić, gorzkie słowa potrafi rzucić...słowo kluczowe foch... to już nie jest klasyczny bunt kilkulatki, nigdy nie odstawiała cyrku, nie rzucała się na ziemię w krzykliwym spazmie  ale ma humory córka ma, jak się zaprze to nie popuści... Wygadana, zawzięta...mozaika emocji, często skrajnych... huśtawka nastrojów, potok słów nieustanie płynie z jej ust...katarynka...nuci pod nosem wymyśla piosenki i nie stworzone historie...potrafi milion razy pytać o to samo i zawsze nawiązując rozmowę czeka na kontakt wzrokowy... wnikliwy obserwator, jak coś powie to aż czasem jej spostrzegawczość zaboli... delikatna, zadziorna, mistrzyni ciętej riposty... ostatnio nienawidzi robaków... jak w oskarowej roli potrafi niespodziewanie wejść do pokoju ze łzami jak grochy spływającymi po policzku i wyznać, że jej przykro to sobie płacze... lubi zombie, ale się ich boi..demonstruje swoje ja, przekrzykuje Igora...stop! zatrzymaj się Viki na chwilę...oddychaj...za dużo emocji...

Wczoraj pisałam, że do szczęścia mojej córce potrzebne buty i sukienki...butów nigdy dość, ale dziś pan listonosz przyniósł Vi paczkę i spełniło się jej marzenie o sukience tancerki... Jej prywatna wymyślona, wymarzona stylizacja... szmatka, fatałaszek, a tyle radości... Chciałabym umieć się tak cieszyć, doceniać rzeczy małe... Ale cóż marzenia dzieci na pierwszym planie... od tego jestem, by jeśli tylko mogę uszczęśliwiać moją pierworodną:)